Om det å vende merksemda inn og vera stille

Av Anne Kvaale Bjerk, Uroelev

Føljetong. Familielaboratoriet. 

I dag var eg på sykkeltur på skaren. På veg ned etter nydeleg utsikt frå ein kvitkledd topp køyrde dekket seg inn i eit spor og eg velta i stor fart. Eg velta på DET beinet. DET beinet som har 32 skruar og to skinner i seg. DET beinet som har husa ein stor svulst og trillionar av kreftceller. DET beinet som har vore gjennom ein sinnsjuk operasjon med kappsag og kreftdrepande nitrogengass. DET beinet som har karra seg attende til funksjon langt over kva legane nokon gong torde å drøyme om. Eg landa på DET beinet, kjende ei ørlita stund at det gjorde ulideleg vond, og så tok autopiloten min over.

Eg vart fly forbanna. Spente hardt i sykkelen, kasta hjelmen i bakken, ropa ord styggare enn nokon og såg med kolsvarte auge på mannen min. Fy f… så rasande eg var. Rasande på det jævla sporet, rasande på at eg har eit slik bein som ein ikkje kan tryne med, rasande på mannen min som stod i telefonen då det heile skjedde. Rasande på alt. Så samla eg meg, pussa sno av beinet og henta opp igjen den fillerista sykkelen, sa «det går bra, no syklar me heim» og sette meg på sykkelen.

Få straksar etterpå vart eg skamfull over raseriet mitt, og så kom eg på den yngste sonen min. Han blir og titt og ofte rasande (og deretter skamfull og lei seg). Og alltid er det redsle eller det at noko gjer vondt som ligg bak. Og med det som bakteppe stoppa eg opp, flytte merksemda inn og vart stille. Så tok tårene til i strie straumar. Og eg var stille. Og stille. Og det kjentes som tårer nok for eit heilt liv under agendaen «opp og stå, dette går fint, ta deg saman, kom deg vidare, det finst alltid nokon som har det verre». Det var tårer eg absolutt ikkje felte fyrste gongen eg hadde kreft, til det var eg for travel med å halde meg så sprek som mogleg, vera sterk for dei to små heime og koma attende til jobb fortast råd. Det var tårer eg heller absolutt ikkje felte andre gongen eg hadde kreft, til det var eg for travel med å trene opp att eit isundkappa bein, takke nei til alle tilbod om hjelp og ikkje minst setje i gang med på eit uttal studiar som skulle få meg ut att i nytt og meir passande arbeid.

Men no var det tårer. Og det var vondt, og det var flaut, og det var godt. Eit skikkeleg samansurium av kjensler, men mest av alt var det ekte og rått og akkurat no. Akkurat no, akkurat her og akkurat dette. Akkurat meg, i stilla, med merksemda inn.

Eg fyllast nok ein gong med takksemd for urometoden. Takksemd for å ha to gutar som viser veg til det eg treng å sjå på og takksemd for at eg stadig oftare er bevisst meg. Meg, når verkelegheita er slik som den er. Meg, når kjensler, tankar og kroppslege erfaringar kjem og dreg. MEG.